De eerste dagen in het dorp Sumberdangdang

Op dit moment zit ik in een internetcafe in Kediri. Op zondag (Minggu) zijn we vrij en hebben we met alle Nederlanders afgesproken in de stad.

Het is nu even omschakelen om dit in het Nederlands te schrijven. Je spreekt hier eigenlijk de hele dag Engels en Indonesisch door elkaar. Dus als er af en toe een Engels woord tussen staat....sorry:)

Ik heb in mijn dagboek (van Ingrid:)) elke dag bijgehouden. Van eerste indrukken tot het verloop van de vergaderingen etc. Voor hier maak ik even een korte samenvatting.

Op donderdag gingen we met de bus naar Kediri. Hier zijn we overgestapt in een Jeep. Echt zo een soort legerding. Was erg leuk.
In de Jeep door naar het dorpje Sumberdangdang wat letterlijk bron van rijstkokers betekend. We kwamen aan bij een geel huisje wat er aan de voorkant netjes uitzag. Achteraf beek dit zowel mijn huisje als ons meetingpoint. Het is netjes betegeld voor het huis en ook de woonkamer is betegeld. Er staat zelfs een 2 en 1zits bankje. Wel vol met gaten, maar goed het is dus niet steeds op de grond zitten. Aan de woonkamer zijn 2 kleine ruimtes verbonden van ongeveer 1.5 bij 2 meter. In beide ruimtes ligt een matje van ongeveer 2 cm dik. Dit zijn dus de slaapkamers. Achter de woonkamer is een kleine ruimte, ditmaal met gewoon zand en steentjes op de grond. Er staan 2 tafeltjes en 2 stoeltjes. Hier eten de mensen. Hierachter is een soort ruimte wat je kunt vergelijken met een archeologisch keukentje. Zand op de grond, een stenen plateautje met daaronder een gat om het hout te verbranden en 2 zwarte grote pannen. Ook de badkamer ernaast (er zit enkel een gordijntje tussem) iis archeologisch. Een grote ton met water met een schep/bakje en een gat in de grond ernaast. Heel primitief, maar de Mandi overdag met koud water is eigenlijk best lekker. Ook dat gat in de grond als wc went echt. Later hoorde ik dat de bewoners geen Mandi en wc in hus hadden voor dat wij kwamen, maar dit is speciaal geplaatst om het voor ons wat dragelijker te maken.
In dit huis slaap ik met Ismi, een klein pittig Indonesisch meisje waar ik erg mee kan lachen. Knettergek! :) Als ik naar haar kijk moet ik denken aan zo een Aziatisch stripfiguurtje. Mijn andere huisgenootje heet Tomomi, een Japans meisje wat in der eentje van haar school meedoet aan dit project. Ze is redelijk stil maar komt nu wel los.
De gastvrouw heet Ibu Siti en is 30 jaar. Ibu is Mevrouw. Ik had haar overigens wel ouder geschat. Haar man heet Ayah Jarianto en is 35 jaar oud. Ayah is vader in het Indonesisch. Devi van 12 is hun dochter. Eerst heel verlegen, maar dit wordt nu beter.
Nadat we kennis hebben gemaakt met de gastvrouw etc en iedereen naar de huisjes zijn gegaan, heb ik mijn bedje even klaargemaakt. Als enige in dit dorp heb ik nu een matrasje (van tante Fien)en ik heb direct mijn klamboe opgehangen. Dat was nog niet zo makkelijk aangezien het dak heel hoog zit en verder geen plafond of iets aanwezig is.
Maar toch gelukt met wat creatief knutselen.
Hierna kregen we ons diner. Rijst met pittige tofu, kippenlevertjes en dingen van casava. En er lagen soort crackers van kroeppoek. Ik heb van alles geprobeerd maar de kippenlevertjes gaan me net iets te ver.
Na het eten was een vergadering over de projecten, ja vergaderen doen we hier veel. De groepen werden onderverdeeld. Ik was in eerste instantie ingedeeld in het renoveren van de public bathroom. Nou ja ik wilde graag helpen met de renovatie van de school. Dus werd ik hier ingedeeld.
Na de vergadering was er een verjaardag van een Japanner, Lee Alfred. Een gezellige boel met liedjes zingen in alle talen.

De volgende ochtend stond er al ontbijt klaar. Ik was om 6 uur wakker en om dan al aan rijst en pittige kip en andere dingen te denken? Ach ik neem wel kleine beetjes bij het ontbijt. Ze vinden dat wel vreemd, omdat ze hier eigenlijk heel veel eten. Dat kleine Indootje Ismi eet echt een bord vol waar je een hek omheen moet bouwen omdat het bijna van de rand valt.Na het ontbijt ben ik naar buiten gegaan. Ik stond in de deurpost en zag groepjes kinderen met moeders voor hun huis zitten. Gelijk wijzen en de kinderen verlegen lachen. Er is mij uitgelegd dat zij nog nooit een blanke hebben gezien in dit dorp. Ook het blonde haar werkt niet echt mee, of je bent een barbiedoll of een suikerspin etc.
Toch probeerde ik in het Indonesisch me voor te stellen aan de 3 kinderen die wel naar mij toekwamen. Ook vroeg ik hun naam en leeftijd. Eigenlijk ging dit in het Indonesisch prima. Door veel te gebruiken gaat t eigenlijk wel makkelijker. Nu zitten elke morgen er groepjes kinderen voor mijn huisje te wachten om 6 uur. Ze willen allemaal met ons als Nederlander en Koreanen en Japanners praten en op de foto. Leuk dat dit zo snel veranderd van lachen en verlegen naar enthousiast en nieuwsgierig. Ik heb zelfs in de ochtend erop verschillende dieren, getallen, kleuren en lichaamsdelen als, hoofd, schouder, knie en teen geleerd in het Indonesisch. Later die ochtend zijn we gaan kijken naar de school. Omdat dit een project is waar ik aan meewerk en aantal foto's heb etc, maak ik hier een apart verhaaltje van.

Ini ada cerita lain (Hier nog een ander verhaaltje)
Gisteren (Kamarin) hebben we een Indonesische bruiloft meegemaakt. In het dorp trouwde een stel waarbij iedereen van het dorp was uitgenodigd. Omdat wij als COP-ers helemaal bij het gezin horen mochten wij ook mee. Er was een ceremonie met het tekenen van de boekjes, eten en een fotosessie van de bruid. De pary is in dit dorp een dag later. Dit geldt niet voor traditioneel Indonesisch bruiloft hoor.
Het was heel bijzonder om dit mee te maken. We werden overal bij betrokken, moesten meteen aan tafel zitten en mee eten. Sommige dingen waren eigenlijkk best lekker, maar wel pittig weer. Ach het went vanzelf. De bruid keek trouwens niet blij. Een Indonesisch meisje vertelde dat dit kwam omdat zij zenuwachtig was voor de pijnlijke huwelijksnacht...nou later bleek dat ze was uitgehuwelijkt zoals wij eigenlijk direct vermoedden.
De bruid droeg in totaal 4 verschillende jurken tijdens de bruiloft. Dus van mij had ze wel wat blijer mogen kijken :P.

De avonden hier zijn donker. Het is hier om 18.00 al donker. Soms eerder.In het huisje waar ik slaap blijven we eigenlijk met de groep hangen en elkaar talen leren en lachen etc. Het is erg gezellig in de gehele groep. We hebben het dan ook erg getroffen en hebben het hier echt super naar ons zin. Omdat ik niet veel eet per keer maakte Ibu Siti zich zorgen en heeft vanmorgen speciaal voor mij noedels gemaakt. Er wordt dan ook goed voor me gezorgd!
Het dorpje bestaat uit een straat met daaraan de huizen. Iedereen is wel op straat te vinden of de deuren staan wel voor je open. Er lopen ook dieren in het dorp. Geiten, koeien etc staan bij de huizen. De kippen en hanen lopen los. Net als de kikkers, muizen, insecten, salamanders en ik heb ook al een slang gezien. Vrijdag zag ik een kip achter een muis aangaan en deze at m ook in 1 keer op. Het is hier een hele belevenis om te zijn. Maar ik ben al aardig gewend aan alles en kan al redelijk communiceren met de mensen (orang-orang).Ook heb ik al een les Engels gegeven.
Hier in het dorp gaan we buiten de renovatie ook lessen rekenen, art en Engels geven. Dit is ook erg leuk. Op maandag woensdag en vrijdag hebben we hier elke dag een uurtje voor ingepland.

Ik hoop dat jullie al een beetje een indruk hebben over mijn eerste paar dagen. Volgende week zondag zit ik hier weer en stel jullie op de hoogte van de andere belevenissen.

Het is trouwens leuk om jullie reacties te volgen. Ook leuk dat jullie me volgen.

Ik ga nu nog een stukje schrijven over de school in een aparte blog.

Kus vanuit Java.